ما هیچ دخل و تصرفی در نوشته كارگران نداشته‌ایم. جز تصحیح برخی اشتباهات املائی كه به چشم‌مان آمد، حتی ویراستاری هم نكرده‌ایم. موضوعات هم كاملا به سلیقه خود كارگران واگذار شده است. در این میان تشابه دغدغه‌های این كارگران ما را نیز غافلگیر كرد:
مهرداد افشاری هستم. کارگر قرار دادی یک شرکت خصوصی. قرارداد یک ساله با شرکت دارم ، بیمه تامین اجتماعی دارم که فعلا در پرداخت بیمه من از جانب کار فرما مشکلی پیش نیامده، هشت سال سابقه کار دارم، مدرک تحصیلی دیپلم علوم انسانی دارم، دارای زن و یک فرزند نیز هستم.
خانه ای ٣٠ متری در جنوب شهر که ارثیه پدری همسرم است دارم با دریافت پایه حقوق مصوب اداره کار و با ۵٠ ساعت اضافه کاری در مجموع حدود ۵٠٠ هزار تومان دریافتی ماهانه من است.
مهمترین دغدغه من این است که امنیت شغلی ندارم و این قضیه باعث شده روح و روان من همیشه آسیب ببیند و همیشه این اظطراب در وجود من لانه کرده است.
اگر فردا به من بگویند قرار دادت تمدید نمی شود ،نمی دانم باید چیکار کنم،شغلی نیست تا تغییر شغل بدهم،فکر می کنم ناچار خواهم بود دست به کارهای خدماتی یا اینکه یک ماشین قسطی بخرم و با اون مسافر کشی کنم.
دریافت یارانه ها هم دردی از من دوا نمی کنه و فقط خرج هزینه آب و برق تلفنم می شود.
سلیمان ابراهیمی هستم . کارگر یک شرکت حمل و نقل. ۴٠ ساله . قرار داد من هر ٣ ماه یک بار تمدید می شود و ماهیانه ۴۵٠ هزار تومان حقوق میگیرم. بیمه درمانی من تامین اجتماعی است و بیمه تکمیلی هستم که خوشبختانه پرداخت می شود.
من ٦ سال سابقه کار دارم و بعد از مسکن مهمترین دغدغه من امنیت شغلی من است که تا به امروز اضطراب و نگرانی تمدید قرارداد من و اینکه شرمنده زن و یک فرزند خود نباشم من را از پا در آورده است.
در حال حاضر در شهرک ولی عصرمستاجر بوده و ماهیانه ۴۵٠ هزار تومان کرایه مسکن به احتساب پیش پرداخت به صاحب خانه پرداخت می کنم.
یارانه های واریزی دولت هم صرف هزینه های آب و برق هم نمی شود تا چه برسد که بخواهد کمک خرجی ما بشود.
گرانی٬تورم ناشی از سالهای اخیر بر نگرانی ها و مشکلات ما افزوده است.
با دریافت عیدی وسنوات پایان سال خرج خرید های دم عیدی خود را انجام داده ایم وتا حدودی مشکلاتم حل شده است.
عباس علی بخشی می باشم. کارگر كارخانه پارس خودرو در جاده مخصوص کرج که قراردادم با شرکت بصورت یک ساله تمدید می شود. ٣٠ ساله و تقریبا مجرد٬چون نامزد دارم.
با توجه به این که حقوق وبیمه من به موقع پرداخت می شود اما متاسفانه به جهت نداشتن امنیت شغلی و اینکه شغلم رسمیت داشته باشد و راحت بتوانم زندگی کنم ناراحتم.ا گر این طور بود و نگرانی من کاهش می یافت بهتر می توانستم فکر و آرامشم را بر روی زندگی و کارم متمرکر کنم.
فوق دیپلم مکانیکم و در خط تولید پارس خودرو کار می کنم و ماهیانه با دریافت ۴۵٠ تا ۵٠٠ هرار تومان با اضافه کاری که بالا پایین می رود نمی توانم خرج زندگی مجردی خود را بدهم تا چه برسد به مخارج عروسی و هزینه زندگی.
یارانه ها هم چون هنوز در منزل پدری هستم پدرم خرج مخارج گاز تلفن می کنه و من کاری فعلا با یارانه ها ندارم.
اگر از لحاظ شغلی امنیت داشته باشم ٬خیالم راحته و اگر با اتمام قرارداد امسال به من بگویند دیگه سر کار نیا٬نمی دونم به سرم چه بلایی میاد.
اگر امنیت شغلی داشته باشم بدون مزاحمت برای عموم جامعه و خانواده خود به زندگیم وهمسر آینده ام فکر می کنم.
من دوستان تحصیلکرده ای دارم که بیکارن و یا به شغلهای کاذب روی آورده اند. دوستی دارم با اینکه تحصیلات عالیه داره کار بنایی می کنه.
خواسته ما از دولت این است که مطابق با اجرای طرح خذف شرکتهای پیمانی وساماندهی کارگران قراردادی ارگانهای دولتی ٬اجرای این طزح را در خصوص کارگران خصوصی نیز اجرایی کنند.