اعتصاب کارگری در چین
زمانی چین سرزمین رویایی سرمایه داران غربی شده بود. نیروی کار ارزان تقریبا به قیمت هیچ، شتاب سرسام آور تولید و همراهش ده ها معلول روزانه بدون داشتن حقی برای دریافت غرامت و سایر حقوق کار هدیه سرمایه داران دولتی چین به سرمایه جهانی برای بازگشایی درها بود. میلیون ها روستایی به زور از محل زندگی خود به بهانه توسعه و صنعتی کردن کوچانده شدند و هنجار زندگی شان به هم ریخت بدون این که غرامتی بابت زمین های شان و تضمینی برای بقا زندگی شان دریافت کرده باشند. میلیون ها زن و مرد هر روز به امید یک زندگی بهتر در راه بودند تا به مناطق صنعتی برسند و کاری پیدا کنند.
آن ها به هرگونه شرایط غیرانسانی تن می دادند. چون قرن اولیه توسعه سرمایه داری روزانه تا ١۵ ساعت کار می کردند و ساعات کوتاه استراحت و خواب را دسته جمعی در اتاقک های مجاور کارگاه تنگ بغل هم می خوابیدند یا، بهتربگویم، بیهوش می شدند تا فردا توان جان کندن داشته باشند و بتوانند غول سرمایه را فربه تر کنند. روزگار خوشی بود برای سرمایه ؛ مردمی مطیع، سخت کوش و کم توقع که می شد شیره جانشان را کشید بدون این که آب از آب تکان بخورد زیرا برای سرمایه جان آدمی ارزشی ندارد.
اما در نمی توانست همواره برهمین پاشنه بچرخد. در این جا نیز "بورژوازی سلاحی را حدادی کرد" که هلاکش خواهد ساخت و به سمت خود او نشانه خواهد رفت. یعنی بورژوازی پرولتاریایی را ایجاد کرد که به زودی و بسیار سریع تر از اروپا و آمریکا با نگاه به تجربه ٣٠٠ ساله رفقا و دوستان کارگرش در آن جاها به حقوق خود آشنا شد و به اطاعت ناشی از سرکوب که زمانی به اصالت و غرورش منسوب می شد پشت پا زد و حقوق اساسی و پایه ای خود را فریاد کرد و می رود که با جمعیت چند صد میلیونی خود در جمع چند میلیاردی کارگران جهان در فردایی که در راه است آگاهانه حق خود برآن چه را که تاکنون تولید کرده اند و از آن ها غصب شده است دوباره پس بگیرند. رویای سرمایه در چین به پایان خود نزدیک می شود. دیگر جای تسخیرناشده ای نمانده است و همان طور که مارکس و انگلس در مانیفست بیان کردند اما در سطحی فوق العاده عظیم تر در مقیاس امروزی سرمایه تمام جهان را در نوردیده است. هرروزه در گوشه ای از سرزمین پهناور چین کارگران سربه شورش بر می دارند. دیگر با ابزار تولید در نمی افتند بلکه مستقیم منافع سرمایه را مورد حمله قرار می دهند. دیگر معنای استثمار را می دانند و نمی خواهند به آن تن در دهند و علی رغم ممنوعیت قانونی و برخورد شدید نیروی سرکوب دولتی، پیه ضرب و شتم و زندان را بر بدن خود می مالند و می خواهند سرمشقی برای سایر کارگران بیافرینند:
بیش از ١٠٠٠ کارگر کارخانه ماشین سازی هیوندایی در چین چندمین اعتصاب خود را روز ۵ شنبه سوم ژوئیه آغاز کردند. آن ها خواهان افزایش ماهانه ٨٠٠ یوان یا ١١٧ دلار دستمزد هستند اما کمپانی افزایش ٣۶۶ یوان را در مقابل پیشنهاد داده است. مزد کارگران چینی درمقایسه با کارگران بخش اتومبیل سازی کشورهای صنعتی بسیار پایین است این کارگران ماهانه تنها ١۵٠٠ یوان چینی دستمزد دریافت می کنند که برابر با حدود ٢٣٠ دلار آمریکاست و این بیانگر شدت استثمار فوق العاده این کارگران حتی در مقابل رفقای همکارشان که خود مورد استثمار شدید هستند می باشد. خواست بیش از ۵٠٪ افزایش حقوق در میان کارگران چینی یک انقلاب است.
کارگران در نامه ای سرگشاده که در مطبوعات به چاپ رسیده اعلام کردند که در صورت عدم پاسخگویی مسئولانه کمپانی آن ها اعتصاب را ادامه خواهند داد. می گویند هدف ما فقط افزایش حقوق همین ١٨٠٠ نفر نیست بلکه ما علایق کل کارگران کشور را در مد نظر داریم و می خواهیم یک نمونه خوب باشیم در این مورد که چگونه می شود از حقوق خود در مقابل کارفرما دفاع کرد. چنین دیدی بیانگر سطح بالای آگاهی این کارگران است. کارگران در نامه خود اتحادیه رسمی را مورد انتقاد قرار دادند که اعضایش تا پایان اعتصاب قبلی در کارخانه کار کردند و با اعتصاب همراه نشدند. آن ها خواهان رسیدگی موردی شدند که در آن نمایندگان اتحادیه بعضی از کارگران اعتصابی را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
اعتصاب کارگران هیوندایی مثالی برجسته از شمار فزاینده اعتصاب کنندگان برای دستمزدهای بالاتر در چین است. در ماه مه کمپانی تولید کننده اتومبیل کره جنوبی سعی کرد اعتصاب در شعبه پکن را با پرداخت پول به پرسنل سریعا بخواباند تا مورد الگو برداری قرار نگیرد. هم چنین اعتصاب در کارخانه تولید کننده قطعات اتومبیل در پکینک را نیز به سرعت با پرداخت پول خاتمه داد. در ماه مه علاوه برشعبات هیوندایی در یکی از ۴ شعبه کارخانه هوندای ژاپنی در شهر تائیان ایالت شانکیسین چین نیز شاهد اعتصاب بودیم که بعد از چند روز با حمله پلیس و ده ها دستگیری و زخمی سرکوب شد. اعتصاب سرکوب شد اما زنده باد مبارزه علیه سرمایه!
فریده ثابتی
سیمای سوسیالیسم
منبع خبر:
Libcom