در حالی که فشار گرانی و اخراج و ناامنی شغلی و دستمزدهای معوقه از یک سو و تلاش وزارت کار برای اصلاح قانون کار و تصویب و اجرایی شدن طرح ضد کارگری استاد –شاگردی هر روزه عرصه را برای بقا و زندگی ما کارگران تنگ تر کرده است ما تعدادی از کارگران به عنوان هماهنگ کنندگان طرح جمع آوری طومار اعتراضی بر آن شدیم تا در یک بعد سراسری اعتراض خود را به وضعیت موجود به این شکل ابراز کنیم و خواهان افزایش فوری دستمزدها متناسب با تورم موجود شویم.
افزایش فوری دستمزدها مسئله ای است که بطور واقعی زندگی و معیشت ما کارگران به آن گره خورده است. این مسئله، یک مسئله حیاتی برای ما کارگران امضا کننده طومار و میلیونها کارگر دیگر در سراسر کشور است. حداقل دستمزد کارگران در حال حاضر با موج تورم افسار گسیخته موجود چنان ارزش خود را از دست داده است که بطور واقعی با این دستمزد یک خانوار چهار نفره کارگری به خط مرگ رانده شده است به همین دلیل هم است که هیچ انسان شریف و منصفی قادر به انکار زندگی مصیبت بار ما کارگران و خواست بر حق ما مبنی بر افزایش فوری حداقل دستمزد نمیتواند باشد.
اما تا بوده همین بوده که عده ای در مقام دفاع از منافع اربابان خود کاسه داغ تر از آش شوند. من تا به حال ندیده ام کارفرمایی رسما اعلام کند که حداقل دستمزد کنونی برای زندگی کارگران کفایت میکند، جرات اینکار را ندارند. آنان این ماموریت را چه بصورت کانالیزه شده و چه به توسط عوامل آشکار و پنهان خود از راههای دیگری پیش می برند. من به کسانی که نقاب بر چهره کشیده و با اسامی دیگری در سایتهای مختلف با تئوریزه کردن این مسئله که طومار اعتراضی فایده ای ندارد و کارگران را حتی از حرف زدن و اعتراض مکتوب بوسیله طومار، و بدینگونه از حداقل اعتراض (به بهانه اعتراضات بزرگ تر) برحذر میدارند کاری ندارم. اینان آموزگارانند و آنهم از نوع ضد کارگری ترینشان. به همین دلیل هم هست که اغلب جرات ندارند با تصویر و اسم و رسم خود بر علیه طومار اعتراضی کارگران دست به قلم برند.
اما در این میان دسته دیگری نیز وجود دارند که بطور دست سازی نمایندگی کارگران را یدک میکشند و فی الحال با استفاده از امکانات دولتی به کارگران کارخانه ها نیز دسترسی دارند. اینان با استفاده از شرایط مصیبت بار کارگران، ناامنی شغلی و استیصالی که برای گذران زندگی بر کارگران تحمیل شده است بی فایده بودن اعتراض به حداقل دستمزد را به بهانه های مختلف طوری تئوریزه میکنند تا کارگران را از اعتراض به حداقل دستمزدها بر حذر دارند.
یکی مانند آقای ابوی رئيس هيئت مديره كانون سراسري انجمن هاي صنفي پرسنل فني داروخانه ها و عضو اصلي كانون سراسري انجمن هاي صنفي كارگري كشور اعلام میکند اعتراض به حداقل دستمزدها باید از طریق تشکلهای قانونی!!؟؟ به پیش برده شود.
باید از ایشان پرسید شما که قانونی هستید چه گلی بر سر ما کارگران زده اید. مگر نه این است که هر ساله امضای کسانی امثال شما بر زیر حداقل دستمزد چندین برابر زیر خط فقر گذاشته میشود؟
با ادله های این جناب هیچ کارگری نباید به اخراجش و یا دیگر بی حقوقی های موجود اعتراض کند مگر اینکه از درگاه این جناب و تشکل مطبوع اش کسب اجازه نماید. آقای ابوی! یقین داشته باشید هیچ کارگری از شما و از هیچکس دیگری برای دفاع از بقا و هستی خود اجازه نخواهد گرفت.
به تازگی نیزآقای "علی دهقان کیا" عضو هیئت مدیره کانون شوراهای اسلامی کار استان تهران طی مصاحبه ای به تاریخ ١٨ مهر ماه جاری با خبر گزاری مهر فرموده اند که "باید در مورد افزایش دستمزد کارگران تصمیم دقیق و قابل اجرایی گرفته شود و در ادامه گفته اند:هم اکنون برخی شرکتها در زمینه پرداخت حقوق نیروی کار و بیمه آنها با مشکلات جدی مواجه هستند"
ناگفته معنی حرف آقای دهقان کیا روشن است. وی دارد میگوید سرمایه داران عزیز و گرامی هم اکنون در زمینه پرداخت حقوق نیروی کار و بیمه آنها با مشکلات جدی مواجه هستند و بدینگونه کارگران را از اعتراض به حداقل دستمزد چندین برابر زیر خط فقر بر حذر میدارد.
وی نیز همچون تعدادی قلم بدست دیگر در برخی سایتها برای بازداشتن کارگران از ادامه اعتراض به حداقل دستمزدها در ادامه میگوید: اینکه بخواهیم فکر کنیم با افزایش لجام گسیخته قیمتها و گسترش شکاف بین هزینه ها و درآمد خانوار کارگری می توان در قالب نامه نگاری با وزیر به نتیجه رسید، این مهم غیرممکن است.
آقای دهقان کیا پس کدام مهم ممکن است؟ تن دادن به فقر و گرسنگی؟ بر چیده شدن دائمی شیر و میوه و گوشت و... از سفره خالی کارگران؟ باز ماندن فرزندانمان از تحصیل؟ تن فروشی زنان؟ رو آوری به فروش و مصرف مواد مخدر از سر ناامنی اقتصادی و درماندگی برای گذران زندگی؟ روانه کردن کودکانمان به بازار کار؟ آقای دهقان کیا! ما کارگران به نیکی میدانیم برای شما و امثال شما، اینها اموراتی ممکن ومقدور برای کارگران هستند و لاغیر.
آقای دهقان کیا! یقینا از نظر کسانی امثال شما، ما کارگران نباید دست به تجمع و راهپیمایی بزنیم چون نظم وامنیت اجتماعی بهم میخورد. از نظر شما ما کارگران نباید اعتصاب نکنیم چون صاحبان سرمایه ضرر میکنند و از نظر شما، ما کارگران نباید خواهان تشکل خود ساخته خودمان شویم چرا که آنوقت شماها باید کاسه کوزه تان را جمع کنید.
در ادامه این مصاحبه آقای دهقان کیا ما کارگران را از اخراج و بیکار شدن میترساند و میگوید: اگر کارخانه نتواند به نیروی خود حقوق پرداخت کند، حتما دست به تعدیل نیرو خواهد زد. هم اکنون شرایط به نحوی است که اشتغال زایی جدید چندانی در کشور صورت نمی گیرد و می توان گفت که ایجاد اشتغال جدید در کشور منفی است.
آقای دهقان کیا! کارفرماها خودشان بلدند مشکلاتشان را حل کنند و از دولت برای تداوم سود آوری شان مزایای مناسبی بگیرند، همچنان که همیشه و هر لحظه و در هر مقطع زمانی سی سال گذشته اینکار را کرده اند. شما نگران چه هستید؟ کارگران که هر روزه اخراج میشوند، تعدیل نیرو که همیشه بوده و با وضعیت موجود تشدید خواهد شد، بگویید تا کجا کارگران باید دندان روی جگر بگذارند و صدایش از ترس اخراج و... در نیاید. حضرت دهقان کیا! مطمئن باشید بالاتر از سیاهی رنگ نیست، مطمئن باشید کارگران به آخر خط رسیده اند و افاضات شما مانعی بر سر اعتراضات کارگری و خواست کارگران برای افزایش دستمزدها ایجاد نخواهد کرد.
جناب دهقان کیا! ما نیز تردیدی نداریم در حالی که کسانی امثال شما به همراه صاحبان سرمایه و دولتها زندگی را بر ما و خانواده هایمان سیاه کرده اید طومار اعتراضی کمترین و کمترین کاری است که کارگران در سراسر کشور به آن مبادرت کرده اند. ما به شما و دیگر قلم بدستان در همه سایتها قول میدهیم چنانچه طومار اعتراضی بی نتیجه ماند حتما راه دیگری برای دفاع از هستی و بقا خود پیدا خواهیم کرد. اینرا به شما و آن قلم بدستان قول میدهیم و امید آن داریم تا این مسئله خواب را بر شما و آنان حرام نکند.
نویسنده: پروین محمدی
اتحادیه آزادی کارگران ایران