طرح بیمه کارگران ساختمانی به چند سال پیش بر می گردد. به دنبال اعتراضات اینجا و آنجا اما عمدتاً پراکنده جمع های کوچک کارگری و مراجعه های مکرر به ادارت دولتی و بالاخره نقل مجلس هر جمع کارگری شدن، دولت برای جلوگیری از حرکات اعتراضی وسیع طرح بیمه کردن کارگران را مطرح کرد. در سال جاری طرح به مجلس برده شد و با مخالفت مجلس روبرو شد و این طرح اکنون در مجلس مسکوت مانده است. در این نوشته نمی خواهیم به ریز اعتراضات کارگری در خصوص بیمه کارگران ساختمانی بپردازیم. تنها به تجمع کارگران ساختمانی در مقابل مجلس می پردازیم که به گرفتن سی هزار تومان حق بیمه از هر کارگر برای بیمه شدن معترض بودند. به گفته شاهدی در این مراسم تجمع اعتراضی کارگران جلو مجلس که عمدتاً از مشهد و قزوین آمده بودند حدود ٨٠٠ نفر بودند. خواست ها و مطالبات زیادی داشتند؛ بیکاری، نداشتن بیمه بیکاری و ... اما خواست هایی که شعار محوری و محرک این تجمع کارگری بود، اعتراض به پرداخت سی هزار تومان برای بیمه شدن بود. در تجمع چند خواست دیگر هم مطرح شد؛ آنها
١- خواستار لغو سهمیه بندی کارگران برای بیمه شدن بودند.
٢- اعتراض به نمایندگان مجلس که با بیمه شدن کارگران مخالفت کرده بودند.
٣- امتحان گرفتن از کارگران در رشته های مختلف ساختمانی
۴- بازرسی های اداره کار از کارگران متقاضی بیمه شدن جهت تایید کارگر ساختمانی بودن. در اینجا به هر یک از مطالبات کارگری می پردازیم.
کارگران ساختمانی می گویند:
ما در شرایطی که روزها در حاشیه و میادین و خیابان های شهرها ( در تهران میدان حسن آباد، میدان صادقیه، خیابان انقلاب، خیابان جناح زیر پل اتوبان کرج و .... ) می ایستیم تا سر کار برویم چگونه می توانیم نود هزارتومان برای سه ماه بیمه بپردازیم. خیلی از کارگران در ماههای سرد سال یکی دو روز امکان کار کردن داریم. در فصول کار ساختمانی هم، کارگرانی که کار دایم ندارند پس چگونه می توانند برای سه ماه نود هزار تومان پرداخت کنند. از سوی دیگر کلیه کارگران ساختمانی را بیمه نمی کنند بلکه برای بیمه شدن باید در نوبت های چند ماهه انتظار بکشند. آنهم بعد از بازرسی اداره کار و تایید آنها به عنوان کارگر ساختمانی سوء استفاده "خانه کارگر" در خصوص تایید کارگران ساختمانی هم برقرار است." خانه کارگر " بسیاری از کارگران را برای بیمه شدن به عضویت در این نهاد ضد کارگری دعوت کرد و نفری ١۴ هزار تومان از بخشی از کارگران گرفتند؛ این کارگران پس از مدتی متوجه شدند که تائید "خانه کارگر" در رابطه با بیمه شدن نقشی ندارد؛ صرفاً برای سرکیسه کردن کارگران از ناآگاهی آنها سوءاستفاده کرده است. اداره کار نیز از این سوءاستفاده غافل نبود و مراکز آموزش فنی و حرفه ای را با استفاده از نیروی کار کارگران نقاش نقاشی کرد. بهانه این بود که نقاش بودن آنها را تایید کنند.
آنچه در بالا آمد به طور مجمل و اشاره وار مسایلی که کارگران ساختمانی با آن دست به گریبان هستند را بیان کردیم. در همین نوشته هم به خوبی مشهود است که دولت پس از ماهها بلکه سالها اعتراضات کارگری مجبور شد بیمه کارگران ساختمانی را به نحوی که در فوق به آن اشاره شد بپذیرد؛ به واقع پذیرش و عمل نکردن به آن برای خاموش کردن اعتراضات کارگری بود و نه چیز دیگری. کارفرمایان، صاحبان سرمایه در حوزه ساختمان و دولت به عنوان مدافع آنها هر گاه لازم شود با تبلیغ و فریب و سرکوب صدای کارگران را خفه می کنند. در این مرحله با فریب کاری و وعده وعید از حرکات اعتراضی کارگران جلوگیری کردند؛" خانه کارگر" این نهاد ضدکارگری هم در کار فریب کارگران فعال شد. دولت، "خانه کارگر" و دیگر نهادهایی که با نام کارگر از حرکت کارگران علیه سرمایه داران به روش های مختلف جلوگیری می کنند. ما کارگران طی همین تجربیات خودمان و با استفاده از تجربیات جنبش جهانی کارگری، به خوبی دریافتیم که در همین روند اعتراضی که غیر متشکل هم بود، با اتحاد با دیگر کارگران، دولت سرمایه را وادار کردیم هر چند در حرف بیمه کارگران ساختمانی را بپذیرد. بدون شک سرمایه داران و دولتشان با تمام قدرت به عناوین مختلف از تحقق مطالبات کارگران طفره رفتند و می روند.
ما خواستار درمان رایگان و بیمه بیکاری هستیم. استبداد سرمایه داری حاکم، برخورد و رفتارش با ما کارگران به حق به مثابه بردگان مزدی و حتا بدتراست. ما برای زنده ماندن می جنگیم. ما عظیم ترین ساختمان ها را برپا داشته ایم؛ عظیم ترین انباشت سرمایه را برای سرمایه داران و دولت خلق کرده ایم؛ اما ما کارگران برای نان بخور و نمیر مبارزه می کنیم و بسیاری از ما به کارتن خوابی اجباری کشیده شده اند. برای نجات از این شرایط غیر انسانی خودمان را باور کنیم و با اتکا به نیروی خود و در راستای تحقق مطالبات روز خود متحد و متشکل به جامعه ورود پیدا کنیم و هسته های تشکل شورایی ضد سرمایه داری را ایجاد کنیم. به جای درخواست از دولت های سرمایه داری برای تشکل و یا با نگاه رفرمیستی آویزان تشکل های سندیکایی، با اتکا به نیروی خود دست به کار ایجاد شوراهای ضد سرمایه داری و تحقق مطالبات روز خود شویم. مبارزه برای مطالبات و ایجاد شوراهای ضد سرمایه داری جدا از هم نیستند؛ به ویژه در شرایطی که به خاطر پایین بودن دستمزدها و گرانی های سرسام آور و اعتراض های گسترده نسبت به این شرایط، زمینه ای مناسب برای اتحاد و همبستگی بین بخش های مختلف جنبش کارگری فراهم شده است. ما کارگران ساختمانی به خاطر پراکندگی و نداشتن مکان ثابت از هر وسیله ای برای پیدا کردن هم استفاده کنیم. ما توان و نیروی آن را داریم که مطالبات خود از جمله بیمه و درمان رایگان، بیمه بیکاری و .... که در واقع مطالبات روز خیل عظیم مزدبگیران است را به دولت سرمایه داری تحمیل کنیم. ما برای تداوم مبارزات متشکل و متحد نیاز به ایجاد شوراها علیه سرمایه داریم.
رامین کوهیاری - ٠١/٠٦/٩١