در روز اعتصاب، فعالین کارگری زودتر از روزهای معمول کاری، خود را به جلوی درهای ورودی بیمارستان ها، فرودگاهها، مدارس، دانشگاهها، کالج ها، شهرداری ها و بسیاری دیگر از ادرات خدمات عمومی دولتی رساندند. اما این بار نه برای یک روز کاری دیگر، بلکه برای متوقف کردن کار و دفاع از حقوق انسانی خود. گروهی از ساعت ۶.٣٠ صبح و برخی از ساعت ٧.٣٠ صبح در مقابل در بیرونی محل کار با در دست داشتن پلاکادر و اعلامیه برای جلب تعداد بیشتری از همکاران خود برای پیوستن به اعتصاب و تظاهرات، تجمع کرده بودند.
اگر چه هوای صبج سرد بود اما شوق مبارزه، روحیه شاد و وجود همبستگی، به همه گرما می داد.
در این روز خیابان ها آرام تر از روزهای معمول بود و مردمی که برای تظاهرات می رفتند برای یکدیگر دست تکان میدادند و لبخند می زدند . در داخل ایستگاه قطار مسافرانی که منتظر رسیدن قطار بودند نیز گاه به گاه شعار می دادند.
بیش از ٢ میلیون کارگر عضو ٢٩ اتحادیه کارگری در بخش خدمات عمومی به اعتصاب رای داده بودند. در مجموع از هر ۵ عضو این اتحادیه ها ۴ نفرشان به اعتصاب رای مثبت داده بودند . اگرچه همه رای دهندگان در تظاهرات شرکت نداشتند و بسیاری از آنها به دلایل مختلف مجبور بودند این روز را در خانه سپری کنند، اما با این همه تعداد تظاهرات کنندگان در لندن بسیار چشمگیر بود. پلیس تعداد تظاهرات کنندگان در لندن را ٢۵ هزار نفر اعلام کرد، اما آمار واقعی شاید ۴٠ تا ۵٠هزار نفر باشد . هم زمان در لندن در چند شهر دیگر نیز اعتصاب کنندگان و مردم دست به تظاهرات زدند. در اسکاتلند و ایرلند نیز کارگران دست از کار کشیدند و در ایرلند حتی کارگران اتوبوس ها و قطار ها به اعتصابیون پیوستند و شهرها را به تعطیلی کامل کشاندند.
خواست مرکزی اعتصاب کنندگان دفاع از بیمه بازنشستگی موجود است که دولت قصد دارد برای تحمیل هزینه بحران سرمایه داری به کارگران، آن را تغییر دهد.
دولت ائتلافی به رهبری حزب محافظه کار می خواهد که:
• درصد پرداختی کارگران بخش عمومی به صندوق بازنشستگی را افزایش دهد .
• سن بازنشستگی کارگران را از ٦۵ سال به ٦٧ سال افزایش دهد
• حقوق بازنشستگی را به جای محاسبه براساس آخرین حقوق دریافتی بر مبنای متوسط حقوق کارگران محاسبه کند و به این ترتیب ان را کاهش دهد .
استدلال دولت این است که هزینه پرداخت بیمه بازنشستگی بالا است و از انجا که عمر متوسط مردم در حال افزایش است، چاره ای جز افزایش سن بازنشستگی و کاهش حقوق بازنشستگی نیست.
اعتصاب و تظاهرات روز ٣٠ نوامبر شباهت های بسیاری به اعتصاب و تظاهرات ٣٠ ژوثن امسال داشت که بر علیه طرح بازنشستگی دولت و کاهش بودجه خدمات عمومی بر گزار گردید. این اعتصاب در واقع ادامه همان اعتصاب بود . این بار نیز شعارها در تظاهرات فقط مختص بیمه بازنشستگی نبود بلکه خواسته های دیگری را نیز باز تاب می داد که حاکی از خشم مردم علیه کل سیاست های دولت حاکم بود. تعدادی از شعار ها مستقیما نظام سرمایه داری را هدف قرار می داد . شعارهایی چون "آنها می گویند باید هزینه ها را قطع کرد ما می گویم با شما می جنگیم" ، "دولت محافظه کار را با اردنگی بیرون کنید"، "سرمایه داری کار نمی کند" و " سوسیالیسم الترناتیو است " از جمله شعار های این تظاهرات بود.
در حالی که اکثریت سران اتحادیه های کارگری در بریتانیا بورکرات هائی هستند که در تصمیم های خود بیشتر منافع خود و حزب کارگر را در نظر می گیرند تا منافع اعضای اتحادیه ها را، با این حال خشم و روحیه بالای مبارزاتی اعضا و فعالین اتحادیه ها باعث شده است که رهبران اتحادیه ها برای حفظ موقعیت خود و کنترل اوضاع به فراخوان اعتصاب تن دهند.
در حقیقت سران اتحادیه های کارگری با دریافت حقوق های بسیار بالا و شیوه زندگی که دارند، منافع خود را بیشتر در حفظ نظام سرمایه داری و شرایط موجود می بینند تا مبارزه علیه آن . اینان در همان حال که مجبور شده اند به اعتصاب فرا خوان دهند اما نگاهشان همواره به دولت و مذاکره و سازش با آن است. و کمتر به مبارزه برای رسیدن به خواست واقعی اعتصاب کنندگان می اندشند . اینان در واقع برای حفظ سرمایه داری و کوشش برای برون رفت آن از بحران، در کنار سرمایه داران و دولت انان قرار دارند.
اگر در مبارزه جاری ، طبقه کارگر بریتانیا نتواند در مقابل حمله همه جانبه و گسترده طبقه سرمایه دار و دولت او به شرایط کار و زندگی خود، ایستادگی و مبارزه کند و انان را به عقب براند، آینده بسیار سخت و تیره ای در انتظارش خواهد بود . بحران کنونی سرمایه داری بسیار عمیق است و ودولت بریتانیا مانند دیگر دولت ها مصمم است که هزینه این بحران را کارگران بپردازند. مبارزات سختی پیش رو است و آینده آن بستگی به سطح و اشکال مبارزه کارگران دارد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران- واحد بریتانیا
١ دسامبر ٢٠١١
