امروز دیگر بازداشت، محاکمه و زندانی کردن کارگران و فعالین کارگری یک وجه اساسی مقابله سرمایه داری با جنبش مطالباتی طبقه کارگر ایران بوده و کمتر روزی است که خبرهایی از دستگیری کارگران به عناوین مختلف شنیده نشود. این بازداشت ها محدود به فعالین کارگری و اعضای تشکل هایی مانند سندیکای واحد تهران، کمیته هماهنگی، کمیته پیگیری و اتحادیه آزاد کارگران نبوده و کارگران معترض مراکزی مانند معدن چادرملو اردکان یزد و پلی اکریل اصفهان را نیز هدف گرفته است. کارگران با شکایت صاحبان سرمایه توسط نیروهای امنیتی و انتظامی دستگیر و قوه قضائیه آنها را به اتهام های واهی و امنیتی محاکمه می کند. مصاحبه مطبوعاتی هفته گذشته سخنگوی قوه قضائیه در دفاع از این بازداشت ها، گواه این واقعیت است که همگام با گسترش اعتراض های کارگری، روند دستگیری و محاکمه کارگران، تداوم پیدا می کند.
از سوی دیگر در سال های اخیر آزادی کارگران زندانی به یکی از خواست های فوری جنبش کارگری تبدیل شده است. اگر کارگران کیان تایر و یا پلی اکریل با اعتصاب و یا تحصن خواستار آزادی همکاران خود می شوند، فعالین کارگری با ایجاد کمیته هایی برای رهایی کارگران زندانی، به این کارزار کمک می کنند. کمیته دفاع از کارگران بازداشتی اول ماه مه ١٣٨٣ سقز، کمیته هایی در دفاع از محمود صالحی، رضا شهابی، بهنام ابراهیم زاده و این اواخر در دفاع از کارگران زندانی در مهاباد، از جمله دستاوردهای دهه اخیر است.
اما پرسشی که در باره کمیته هایی که در دفاع از کارگران زندانی تشکیل می شود این است که این تشکل ها چگونه می توانند نقش مهم و تاثیر گذاری در راه آزادی کارگران داشته باشند؟ و با توجه به تجربه فراوان فعالین کارگری در این زمینه، از چه طریقی می توان حقانیت کارگران زندانی و بی گناهی آنها از اتهام های امنیتی مبرا کرد؟ و بالاخره اینکه از چه راهی می شود یک تشکل سراسری و هماهنگ در دفاع از همه کارگران زندانی ایجاد کرد؟ برای پاسخ به این پرسش ها و سئوال های دیگر از این دست لازم است کارگران و فعالین کارگری با نگاهی عمیق و ارائه پاسخ های منطقی و عملی، راه کارها و پیشنهادهای مشخص خود را ارائه داده و پیشاروی جنبش کارگری قرار دهند. امری که امید می رود صادقانه و به دور از دسته بندی های رایج و در چهارچوب مصالح و منافع عمومی کارگران مورد ارزیابی قرار گیرد.
و نکته آخر اینکه هفته گذشته جمعی از کارگران و فعالین کارگری با انتشار بیانیه ای اعلام کردند که در حمایت از سه زندانی کارگر و از اعضای کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، محمد مولانائی، واحد سیده و یوسف آب خرابات تشکلی را تحت عنوان " کمیته دفاع از فعالین کارگری مهاباد " ایجاد کرده اند. علی رغم حسن نیت و درستی این اقدام و ضمن ارج نهادن به اراده جمعی آنها ، نگارنده این سطور به عنوان یکی از علاقه مندان به مباحث کارگری یک پیشنهاد مشخص و عملی به این دوستان کارگر دارد و آن هم این است که نام آن را به : " کمیته دفاع از کارگران زندانی کمیته هماهنگی " تغییر دهند. دلیل این پیشنهاد نیز، همان شتری است که این روزها درب خانه بسیاری از کارگران و فعالین کارگری در ایران خوابیده است و کارگر با شکایت انواع و اقسام نهادهای سرمایه داری از محل کار و زندگی و یا هنگام اعتصاب و یا تحصن برای خواسته های اش بازداشت می شود. بدون شک اعضای کمیته هماهنگی هم از این قاعده مستثنی نیستند و علاوه بر کسانی که در سنندج و مهاباد زندانی شده اند، هم اکنون افشین ندیمی و مهرداد صبوری در انتظار تجدید نظر، در زندان بسر می برند. بنابراین با تغییر نام کمیته مذبور، امکان حمایت و دفاع از دیگر زندانیان کمیته هماهنگی و در مجموع کارگران زندانی بیشتر شده و محدود به حمایت از سه نفر نمی شود. این اقدام یعنی تغییر نام تشکل مذبور به کمیته دفاع از کارگران زندانی کمیته هماهنگی، دستاوردهای بسیاری دارد که علاوه بر تقویت چنین تشکلی، آن را ماندگارتر می کند. هم چنین گامی است برای نزدیکی صفوف فعالین کمیته هماهنگی به یکدیگر و نیز می تواند همسوئی و همراهی بیشتری بین فعالین کارگری دیگر تشکل ها در این زمینه به وجود آورد. امیدوارم علاوه بر اینکه اعضای کمیته دفاع از فعالین کارگری مهاباد به این پیشنهاد توجه کنند، کارگران و فعالین عرصه مسائل کارگری نیز در این باره اظهار نظر کرده و بحث و گفتگوئی صمیمانه به وجود بیاید. بدون تردید فقط با تبادل نظر و دیالوگ اصولی پیرامون مسائل کارگری و ایجاد تعامل و فضای انتقاد سازنده و مفید، می توان در جنبش کارگری حضور جدی و فعال داشت.
سهراب کارگر - ٢٠ بهمن ١٣٩٢