یاد شاعر بزرگ ایران و جهان را گرامى می‌داریم
نه عادلانه نه زیبا بود
جهان
پیش از آن‌كه ما به صحنه برآییم.
به عدلِ دست نایافته اندیشیدیم
و زیبایى
در وجود آمد.
دوم مردادماه سالگرد درگذشت شاعر بزرگى است كه اكنون بیش از هر زمان دیگر حضور زنده‌ى او را حس می‌كنیم؛ شاعر بزرگى كه همه‌ى هستى شعريِ خود را وثیقه‌ى كار شاعرانه‌ى سترگى كرد كه به نیروى تخيّلِ خلاق و گره‌خوردگيِ عاطفيِ قدرتِ معنوى و خواستِ آزادی، جهانى آفرید كه در آن نشانى از نفرت و دیگركُشى و نابرابرى نیست، جهانى چنان دل‌انگیز و رعنا كه شایسته‌ى آزادترین انسان است؛ شاعرى بزرگ كه در همه‌ى عمر نه از تلخى و گزندگيِ واقعیت گریخت و نه به یوغ بندگيِ واقعیت گردن نهاد.
هنگامى كه تخیل شاعرانه‌اش بال گسترد و به اوج‌ها پركشید، گردن‌فراز و مغرور، بر "سرنوشت" انسان تسخر زد، چرا كه انسانِ شعر او كه به "هیئتِ ما" زاده شد، سرگذشت خود را خود رقم زد؛ به هیئت آن "غول زیبا" كه شاعر با باورِ بی‌گمان به تبار جلیلِ انسانِ آزاد به بازآفرینى او برخاسته بود؛ غول زیبایى كه نمی‌خواست "... منظر جهان را / تنها از رخنه‌ى تنگ‌چشميِ / حصار شرارت ..." بنگرد. انسانى كه بر شك و هر آن‌چه امید و یقین به رهایى را جز سرابى وهم‌ناك نمی‌دید، می‌شورید. غول زیبایى كه شاید در برابر نیروهاى سیاهى و تباهى از پا درآید اما هرگز شكست نمی‌شناسد و گویى سيّاله‌ى آتش‌ناكِ خشم و خروشى كه در رگ و پوستِ او دویده است جز با زیبایى و عشق و حقیقت و عدل آرام نمی‌گیرد.
چنین بود "بامدادِ" ما، این سرودخوانِ آزادى!
در دوازدهمین سالگرد درگذشت احمد شاملو، یاران و دوستداران‌اش در عصرِ روز ٢ مرداد بر سر مزار او یادش را گرامى می‌دارند.
كانون نویسندگان ایران
٣٠ تیرماه ١٣٩٠