معرکه ی نهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی در شرایطی برگزار می شود که حاکمان خون̊ جنون کده ی اسلامی بیش از هر زمانی برای تداوم حیات خونین خود نیازمند حضور پیر و جوان، زن و مرد، سالم و بیمار در پای صندوق های بیعت با رهبر و نظام اند. چون نیک می دانستند با مشارکتی و رقابتی کردن انتخابات̊ نمی توانند تنور انتخابات را گرم کنند، بنابر این حتا از خیر به بازی گرفتن نیروهای ذخیره ی خود در اردوی اصلاح طلبان ِ راست و میانه نیز گذشتند. در نتیجه دمیدن در کوره ی آتش جنگ را تنها چاره ی گرم کردن تنور انتخابات دیدند. به بیان دیگر حاکمیت خون و سرمایه ی اسلامی می کوشد با دامن زدن به نزول نعمت جنگ، مردم به بند کشیده ی ایران را به حاکمیت خود آویزان سازد. در حقیقت بار دیگر تاریخ نشان می دهد که حاکمان برای حفظ و تداوم منافع خود، هرگز لحظه ای در قربانی کردن محکومان هیچ تردیدی نخواهند کرد. مردم ایران اما نیک می دانند که برای رهایی از بند فقر و فلاکت، بی حقوقی مطلق و رهایی از سایه ی شوم جنگ، چاره ای جز به زیر کشیدن حاکمیت خون و سرمایه ی اسلامی ندارند. بر این اساس می توان گفت نهمین دوره ی اجرای نمایش انتخابات مجلس شورای اسلامی، بی شک به نمایشی با کم ترین حضور مردم در پای صندوق های رأی تبدیل خواهد شد. هر چند این امر از نظر سیاسی می تواند بسیار با اهمیت و با معنا تلقی شود، اما به هیچ وجه کافی نیست. می گویم نا کافی است زیرا هرگز نمی توان با بی تفاوتی سیاسی و تحریم انفعالی هیچ حاکمی را به زیر کشید. در نتیجه باید به تحریم فعال و تعرضی اندیشید. باید کوشید صدای خاموش مردم را به فریاد اعتراضی تبدیل کرد. در سال ٨٨ پیش از برگزاری دهمین دوره ی انتخابات ریاست جمهوری بسیاری در خیابان ها فریاد می زدند: اگر تقلب بشه/ ایران قیامت میشه، و دیدیم که شد. حال باید یک صدا فریاد بزنیم: اگه انتخابات بشه/ ایران قیامت میشه. در حقیقت تنها با تسخیر خیابان ها در روز انتخابات می توان̊ نمایش ِکمدی انتخابات حاکمان را به نمایش ِ حماسی اراده ی معطوف به رهایی آزادی خواهان تبدیل کرد. بی تفاوتی و بی اعتنایی و در کنج خانه نشستن نیز بی شک شکلی از نمایش بیزاری و بیگانه گی از حاکمان است. اما نباید از یاد بُرد که انتخاب ِ این شکل ِ انفعالی از پیکار، نه فقط بیان گر بیزاری از حکومت، بل بیان گر بی اعتمادی و بی اعتقادی به نیروی خویش، فقدان جسارت لازم و آماده نبودن روحیه ی انقلابی برای پرداخت هزینه ی ساختن و زیستن در جامعه ی آزاد و برابر است. اما آنان که شما را به خانه نشینی فرا می خوانند، شما را در قامت توده ی بیزاری که چشم براه ناجی اند می پسندند. آنان از حضور مستقل و رادیکال شما در خیابان و کارخانه می هراسند. زیرا جمعی از آنان به حمله ی نظامی و دست یافتن به قدرت بدون حضور مستقل شما دل بسته اند. جمعی نیز که پیش از این انتخابات خود از متولیان و دل بسته گان شرکت پر شور و شکوهمند مردم در پای صندوق های رأی بودند، و شرکت در انتخابات را تنها کنش سیاسی اصیل معرفی می کردند؛ با بی معنا شدن قالب سیاست انتخاباتی و اخراج از صف خودی ها، می خواهند تحریم انفعالی شما را ابزار و سرمایه ی سیاسی خود سازند و دوباره به جمع خودی ها بپیوندند. شما می توانید و باید با حضور آگاهانه و جسورانه خود در عرصه ی خیابان، انتخابات را به کابوس حاکمان تبدیل کرده و به شیادان و شارلاتان های سیاسی شیفته ی قدرت نیز یادآور شوید که می خواهید بدست خود و برای منافع و علائق خود رها شوید!
پارسا نیک جو
http://agahbash.blogfa.com