امسال دانشجویان مبارز ایران از همان روز آغاز سال تحصیلی، ١٦ آذر را کلید زدند و همه روزه پیام آن روز فرخنده را تکرار کردند و همانطور که قول داده اند تا آخرین روز پایان سال تحصیلی نیز به مبارزاتشان ادامه خواهند داد. پس پیام امسال ما به دانشجویان مبارز ایران نیست، که خود پیام آوران مبارزات انقلابی مردم ایران هستند. بلکه، روی سخن ما با مردم دلیر ایران است که چگونه در روز ١٦ آذر به ندای انقلابی دانشجویان پاسخ گویند.
مردم دلیر ایران!
در روز ١٦ آذر سال ١٣٣٣، یعنی با فاصله یک سال پس از کودتای ننگین آمریکایی-سلطنتی ٢٨ مرداد ١٣٣٢، دانشجویان دانشگاه تهران به بهانه یِ سفر معاون رییس جمهوری وقت آمریکا، ریچارد نیکسون، در تظاهرات اعتراض آمیزی نشان دادند که به رغم سرکوب های خونین آن سال، جنبش انقلابی مردم ایران، تا پیروزی نهایی و استقرار نظام سیاسی دمکراتیک ادامه خواهد داشت. شعار «اتحاد، مبارزه، پیروزی» در آن تظاهرات به عنوان شعار مرکزی اعتراضات مردمی مطرح گشت و تا امروز نیز بعنوان مشخصه یِ مبارزات دانشجویان و اتحاد ایشان با مبارزات انقلابی مردم ایران جایگاه خود را حفظ نموده است. این سوگندی بود که جنبش دانشجویی با خون سرخ سه جان باخته راه آزادی، بزرگ نیا، قندچی و شریعت رضوی بر روی سنگفرش های دانشگاه تهران نوشت و تا به امروز نیز پایبند آن بوده است. از آن روز، همه ساله، دانشجویان ایران سالگرد آن واقعه را یاد داشته و مردم را به از سرگیری مبارزات انقلابی در راه آزادی تا پیروزی نهایی دعوت کرده اند. پس ١٦ آذر ١٣٨٨ را نه بعنوان «روز دانشجو» که بعنوان روز پاسخ مثبت مردم دلیر ایران به دعوت دانشجویان مبارز پاس بداریم!
سرداران نیروهای نظامی – امنیتی، چون دیگر موقعیّت های مبارزاتی، تهدیدات خود را بوسیله تریبیون های مختلف تکرار می کنند. عوامل اصلاح طلبان سازشکار نیز کوشش دارند تا این مبارزات را در سطح دانشجویی و در حصار دانشگاه ها نگاه دارند، اما دانشجویان مبارز و انقلابی ما از طرق مختلف، در شعارها، بیانیه ها، و پوسترهای خود از تمامی ما خواسته اند تا در این روز به یاد جانباختگان ١٦ آذر ١٣٣٣ و دیگر جانباختگان راه آزادی، به خواسته های قلبی شان پاسخ مثبت دهیم و در کنارشان علیه ارتجاع حاکم صف آرایی کنیم. ما، کارگران کمونیست ایران، در کنار ایشان خواهیم بود و از تمامی اقشار مردمی و بخصوص طبقه کارگر ایران می خواهیم تا در کنار دانشجویان و فعالان کمونیست قرار گیرند.
بسیاری از گروه های دانشجویی از ما خواسته اند تا در آن روز در مقابل سر در اصلی دانشگاه تهران جمع شویم و ما نیز چنین خواهیم کرد. اما مبارزه خود را نباید به همین تک اقدام و محدوده ی جغرافیایی خلاصه کنیم. ما باید چون روزهای تظاهرات قدس و ١٣ آبان، در تمام طول روز، اقصا نقاط تهران و ایران را به صحنه ی نبرد مردم با نیروهای حکومت سرمایه داری تبدیل کنیم و به یاد داشته باشیم که جهانیان در نظاره یِ ما هستند و مبارزات ما را الگویی برای مبارزه با غارتگران سرمایه داری جهانی می شناسند.
تمامی بخش های هیئت حاکمه از شعارهای انقلابی ما به لرزه در آمده اند. ارتجاعیون در مقابل این شعارها به ما چنگ و دندان نشان می دهند و اصلاح طلبان سازشکار از ما خویشتن داری را می طلبند. ما در پاسخ به ایشان می پرسیم که چرا باید از خواسته هایِ آزادیخواهانه و عدالت طلبانه یِ خود بگذریم، هنگامیکه ایشان حتی حاضر نیستند از سهم خواهی مالی و جاه طلبی های سیاسی خود بگذرند؟ چرا ما باید به بقایِ حکومت دیکتاتوری سرمایه داران راضی شویم، زمانیکه سرمایه داران برای منفعت خواهی و پول بیشتر از خون و جان ما و خانواده و هم طبقه ای هایمان نمی گذرند؟ چرا ما باید به حداقل های خود راضی باشیم، زمانیکه کارفرمایان حتی به حداکثر منافع خود نیز قانع نبوده و بازهم ما را زیر فشار قرار می دهند؟ پس ما باید در چنین روزی، همراه با شعار «اتحاد، مبارزه، پیروزی»، شعارهایی چون «مرگ بر دیکتاتور»، «مرگ بر این دولت سرمایه دار»، «مرگ بر این حکومت دیکتاتور»، «مرگ بر جمهوری اسلامی» و بالاخره «نان، مسکن، آزادی - جمهوری شورایی» و دیگر خواسته های دمکراتیک مردم ایران را فریاد زنیم.
ما باید در طول مبارزات آن روز به یاد داشته باشیم که نیروهای سرکوبگر، مزدورانِ ارتجاع حاکم هستند و نه یک نیروی «ملّی»! آنها را به خیابان آورده اند تا با ضرب و شتم، بند و بازداشت، قتل و تجاوز، از منافع چند گروه چپاولگر و زورگو حمایت کنند. آنها، بر خلاف گفته های سازشکارانه ی اصلاح طلبان، «برادر» ما نیستند که در نا آگاهی و توّهم به سر می برند، آنها عده ای ارازل و اوباش هستند که با دریافت صدها هزار تومان استخدام شده اند تا ما را به سکوت و پذیرش استبداد و دیکتاتوری هیئت حاکمه وادار سازند. سران اصلاح طلب نیز در همراهی با ایشان ما را به سکوت و تسلیم دعوت می کنند، هنگامیکه محافظان شخصی ایشان با دیدن کوچکترین خطری با نیروهای مهاجم وارد درگیری و برخورد خونین می شوند. آنها خرما خوردگانی هستند که دعوت به ترک رطب می کنند. ما باید همواره به یاد داشته باشیم که اصلاح طلبان سازشکار بخشی از همین هیئت حاکمه می باشند که راه حل اختلافات خانوادگی شان را در سوء استفاده از مبارزات مردمی ایران یافته اند. ایشان ما را به تسلیم بدون چون و چرا در مقابل این مزدوران تشویق کرده و از ما می خواهند تا خود، اعضاء خانواده و یاران خیابانی مان را مانند بره یِ قربانی به کارد قصابی بسپاریم. اما ما باید ماجراهای قتل و تجاوز به بازداشت شدگان را در کهریزک و دیگر بازداشتگاه به یاد داشته باشیم، ما باید قتل نداها و سهراب ها و امیرها را به ذهن خود بسپاریم و در مقابل ضرب و شتم و بازداشت یاران مان مقاومت کنیم.
دانشجویان مبارز! مردم دلیر ایران!
بیاییم تا با اتحاد در مبارزه یِ خود در ١٦ آذر ١٣٨٨ برگ زرین دیگری از حماسه و پیروزی در تاریخ ایران ثبت کنیم.
اتحاد مبارزه پیروزی!
مرگ بر این دولت سرمایه دار
نان، مسکن، آزادی - جمهوری شورایی!
کارگران کمونیست ایران، ٧ آذر ١٣٨٨