در آستانه روز جهانی کارگر، سود پرستی کارفرمایان و بی اهمیتی جان کارگران برای مدیران و کاربدستان حکومتی بار دیگر جان دهها کارگر را در بندرعباس گرفت. به دلیل عدم رعایت قوانین ایمنی محل کارو سهل انگاری های مدیران بندر رجائی، انفجار مواد شیمیائی و آتش سوزی متعاقب آن جان دهها نفراز کارگران تخلیه و بارگیری و کارکنان اداری را گرفت. این اولین بار نیست که طی ماههای گذشته به دلیل اشتهای سیری ناپذیر کارفرمایان برای کسب سود بیشتر و ناتوانی نهادهای نظارتی دولتی در اعمال ابتدائی ترین نکات ایمنی، خانواده های کارگری را در ماتم عزیزانشان می نشاند.
درشهریور ماه گذشته نیز انفجار در معدن زغال سنگ طبس جان بیش از ۵٠ کارگر را گرفت. بنا بر آمارهای منتشر شده، در سال گذشته ماهیانه ٢٠٠ کارگر به دلیل حوادث محل کار جان خود را از دست داده اند. کشتار کارگران در محل کار به بخش جدائی ناپذیر از روند تولید در ایران تبدیل شده است. اما تنها در محل کار نیست که جان کارگران در خطر است، شرایط زیست، معیشت و فشار طاقت فرسای کار، بسیاری از آنان را با خودکشی و یا بیماریهای کشنده ناشی از نوع کار به کام مرگ میکشاند.

اما خطری که بیش از قتل کارگران در محل کار زندگی میلیونها کارگر و خانوادهای آنان را مستمرا تهدید میکند، میزان اندک دستمزدها و رشد سرسام آور قیمت ها است. طی سالهای گذشته رشد سرسام آور قیمت کالاهای مورد نیاز خانواده های کارگری در ایران و جهان باعث عمیق تر شدن هرچه بیشتر شکاف طبقاتی شده و تامین هزینه های جاری زندگی تبدیل به کابوس روزمره میلیونها کارگر در سراسرجهان گردیده است. سرمایه داران حاکم بر جهان و حکومت هایشان طی سالهای گذشته هزینه رقابت های نظامی و اقتصادی خود را مستقیما از جیب کارگران پرداخت کرده اند. اما در چند ماه گذشته رقابت های اقتصادی و نظامی میان قدرت های بزرگ جهانی و منطقه ای وارد مراحل نگران کننده ای شده است. این سیاست ها علاوه بر خطر جنگ و کشتار گسترده تر انسانهای بیدفاع، خطر فقر، فلاکت و بیکاری های گسترده تری را درسطح ملی و بین المللی به همراه دارد. در چنین شرایطی برای مقابله با افسار گسیختگی سرمایه، مسئله دستمزدها و مبارزه برای دستمزد متناسب با هزینه های زندگی به محور اصلی اعتراضات جهانی کارگران تبدیل شده است. میزان دستمزد کارگران از آنجا که علاوه بر خانواده های کارگری بر زندگی میلیونها نفر دیگر نیز تاثیر مستقیم دارد، این پتانسیل را دارد که بخش های گسترده ای از جامعه را با مبارزات اجتماعی و اقتصادی کارگران همراه کن.

با توجه به شکاف و رقابت کنونی میان قدرتهای اقتصادی جهان و کشمکش های منطقه ای میان حکومت های رقیب، بار دیگر این امکان فراهم شده است تا طبقه کارگر به عنوان یک طرف اصلی نبرد بر ای زندگی بهتر و تغییر شرایط دهشتناک کنونی وارد صحنه شود.
لازمه حضور جدی کارگران در این جدال وجود ارگان های اجتماعی و تشکلهای کارگری به منظور سازماندهی اعتراضات و پیگیری مطالبات اجتماعی است. در ایران نیز با توجه به محدودیت ها ی کنونی حاکمیت سرمایه داران از یک سو و پیشرویهای جامعه به دلیل اعتراضات اجتماعی گسترده طی سالهای گذشته از سوی دیگر، این امکان فراهم گردیده است تا فعالین کارگری از شرایط مناسبتری برای ایجاد تشکلهای محل کار و اشکال متفاوت تشکل اجتماعی برخوردار شوند. آگاهی از شرایط عینی موجود و تلاش برای یافتن مناسب ترین شکل سازماندهی کارگران در هر زمینه معین، از ملزومات اصلی برای دخالتگری در تغییر شرایط کنونی به نفع همه گروه های اجتماعی است.

برای پایان دادن به کشتار کارگران در محیط های کاری، برای پایان دادن به فقر و فلاکت گسترش یابنده، برای پایان دادن به مصائب جنگ ها و نسل کشی های درجریان، و برای پایان دادن به سرکوب و شکنجه و اعدام، طبقه کارگر راهی به جز مبارزه متشکل برای به زیر کشیدن سرمایه داران و حکومت هایشان ندارد. زنده باد اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران