در حالی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که سرمایه داری جهانی همچنان در بحران اقتصادی دوره ای ذاتی اش دست و پا می زند. بحرانی که پس از سال ١٩٢٨ میلادی عمیق ترین بحران اقتصادی سرمایه داری بوده است. سرمایه داری به استناد به تاریخ و ماهیتش با شروع بحران از اردوی کار قربانی می گیرد. دولت های سرمایه داری با وضع قوانین و یا بی نیاز از قوانین برای حفظ نظام شان به زندگی کارگران یورش می برند؛ کاهش دستمزدها و مستمری ها، قطع مزایای شغلی، اخراج سازی، افزایش سن بازنشستگی و ... از جمله راه کار های ساده نظام سرمایه داری برای حفظ نظام است.
این دولت ها کارگران را به ریاضت اقتصادی و مرگ تدریجی تشویق و ناگزیر می کنند. باز به حکم تاریخ و ماهیت نظام سرمایه داری هیچگاه سرمایه داران کارگران را از سودهای سرشارشان سهیم نکرده اند. و همه نوع پیشرفت بشری را نیز برای بهره وری بیشتر نیروی کار و افزایش شدت کار کارگر و در نهایت سود بیشتر به خدمت گرفته اند و کارگر را از دستآورد و رنج کار و مبارزه اش محروم تر کرده اند. به رغم گیرافتادن نظام سرمایه داری در چاه رکود و سکون نشریه فوریس در گزارشی از سود کلان ١١٠٠ میلیارد دلاری ١٠٠ شرکت پرسود جهان تنها در سال ٢٠١١ خبرداده است. در چنین اوضاع و شرایطی جنبش اعتراضی تسخیر وال استریت ، جنبش ٩٩% ، جنبش اکثریت مردم استثمار شده و فرودست عروج کرده و امید به تغییر نظام را در دل ها زنده کرده است. این جنبش با نشانه گرفتن کل نظام سرمایه داری به عنوان مسبب و عامل تیره روزی و تاراج و تخریب انسان و زمین می تواند همبستگی جهانی را علیه کل نظام سرمایه ایجاد کند.
ما کارگران ایران ستم های بیشتری را متحمل می شویم؛ فشار بحران اقتصادی جهانی، تحریم ها، سیاست های حذف یارانه ها، نبود حق تشکل و اعتراض و آزادی های مدنی، گرانی روز افزون، دستمزد های زیر خط فقر و ده ها بی حقوقی دیگر زندگی را به کام ما تلخ و تلخ تر کرده و چشم انداز تیره اقتصادی و رفاه اجتماعی چاره ای جز اعتراض برای زنده ماندن برای ما نمانده است.
ما تعدادی از کارگران نیروگاه های ایران روز جهانی کارگر را فرصت مغتنمی می شماریم تا با شرکت در مراسم های روز جهانی کارگر، هر جا مقدور باشد، در محل کار و خیابان ها ضمن همبستگی با طبقه کارگر ایران در بیان مطالبات انباشته شده مشترک از قبیل افزایش دستمزد ها تا حد تامین یک زندگی انسانی و شرافتمند، رسمی شدن همه کارگران قراردادی و پیمانی و لغو کار قراردادی، داشتن حق تشکل و اعتراض بدون ترس از حراست و اخراج، برابری دستمزدهای زن و مرد در ازای کار برابر، لغو کار کودک و ... خواهان تامین امنیت شغلی همه کارگران نیروگاهی پس از تغییر مالکیت نیروگاه ها از دولتی به خصوصی و همچنین محسوب شدن کار نیروگاهی به عنوان کار سخت و زیان آور باشیم.

کارگران نیروگاه های ایران - پنجشنبه ٧ اردیبهشت ١٣٩١