بحران جهانی سرمایه داری بیش از پیش عمیق تر میشود. کارفرمایان، دولتها، نهادها و سازمانهای سرمایه داری با برنامه ها و تصمیم های مختلف اقتصادی و سیاسی عوارض و هزینه های این بحران را هر چه بیشتر بر سر کارگران سرشکن میکنند. سیاستهای ریاضت اقتصادی و حمله به خدمات، حقوق و دستاوردهای تاکنونی کارگران یکی از راهکارهای سرمایه داری برای جلو گیری از برون رفت از این بحران است.
اما کارگران و مردم برابری طلب در اقصی نقاط جهان دست بسته و آرام ننشسته اند. جهان درسال گذشته از کشورهای شمال آفریقا گرفته تا قلب آمریکا و اروپا و ایران شاهد اعتراضات متعدد کارگری و مردمی بود. در کنار اعتصابات و اعتراضات و تظاهرات های خیابانی کارگری در سال گذشته ما شاهد جنبش ۹۹ درصدی ها به عنوان سمبل اعتراض ضد کاپیتالیستی در بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا بودیم. بدون شک این اعتراضات در اول ماه مه ۲۰۱۲ ادامه یافته و اول ماه مه امسال روز اعتراض مشترک جهانی کارگری خواهد بود.
سال ۱۳۹۰ در ایران سال حمله همه جانبه تر دولت و طبقه سرمایه دار به سطح معیشت و زندگی کارگران ایران بود. دولت و کارفرماها با بی شرمی تمام دستمزد کارگران را بالا کشیده و در موارد زیادی کارگران ماهها و سالها است که حقوق خود را دریافت نکرده اند. اخراج سازیها ابعاد وسیعتری بخود گرفته و کارفرماها و دولت با اتکاء به قراردادهای موقت کارگران هر چه بیشتری را بدون پرداخت کوچکترین خسارتی اخراج میکنند. شورای عالی کار توهین آمیزانه حداقل دستمزد کارگری برای سال ۱۳۹۱ را سیصد و هشتاد و نه هزار تومان در ماه یعنی حداقل یک چهارم خط فقر تعیین کرد. کارخانه ها و شرکتهای مختلفی با مشکل تامین مواد و قطعات روبرو بوده و تعداد زیادی ورشکست و تعطیل شده و بیکاری چند میلیونی ابعاد گسترده تری یافته است. با اجرای طرح هدفمندی یارانه ها و افزایش سرسام آور قیمت ها سطح زندگی واقعی کارگران نزول بیشتری کرده است.
در سال ۱۳۹۰ بسیاری از فعالین کارگری را اخراج و بازداشت کرده و برای آنها حکم های سنگین زندان و محرومیت از فعالیت صادر کردند. با تهدید و ارعاب فعالین تشکلهای اندک مستقل کارگری را تحت بیشترین فشارها قرار دادند. اما این فشارها نه تنها موجب عقب نشینی کارگران نشد بلکه بر تعداد اعتراضات و اعتصابات و تظاهراتهای خیابانی کارگری در سال ۹۰ افزوده شد. اعتصابات متعدد کارگران پتروشیمی ها برای لغو قراردادهای موقت و حذف شرکتهای پیمانکاری یکی از نمونه های برجسته اعتراضات کارگری در سال ۹۰ بود.
سال ۹۱ از آغاز با تعمیق و گسترش همه مصائب طبقه کارگر و بویژه اخراجهای وسیع و پردامنه همراه بوده است. ریشه این وضعیت در نظام سرمایه داری ایران و در سیاست های ضدکارگری حکومت جمهوری اسلامی و بحران اقتصادی سرمایه داری جهانی از جمله در ایران قرار دارد. در مقابله با این وضعیت از یکسو شاهد گسترش اعتراضات کارگری هستیم، و از سوی دیگر نهادهای ضد کارگری و مزدور حکومتی خانه کارگر و شوراهای اسلامی تلاش دارند در بستر سرکوب تشکلات واقعی و مستقل کارگری در اول ماه امسال با قلمداد کردن خود به عنوان ظرف این اعتراضات آنها را منحرف و خاموش سازند. برای جنبش مستقل کارگری ایران بسیار حیاتی است که با متحد نمودن هر چه بیشتر اعتراضات موجود کارگری و مستقل از این نهادهای ضد کارگری، اول ماه مه ۹۱ را به روز اعتراض صف مستقل طبقه کارگر علیه مناسبات ضدانسانی نظام سرمایه داری و سیاستهای ضدکارگری جمهوری اسلامی تبدیل سازد.
کارگران ایران در اول ماه مه ۹۱ علاوه بر خواستهای پایه ای خود، از جمله حق اعتصاب و تشکل، آزادی بیان، تجمعات و کلیه آزادیهای سیاسی و اجتماعی، لغو مجازات اعدام و شکنجه، دفاع از حقوق زنان و نفی کلیه تبعیضات و ستمهای وارده بر آنان، ممنوعیت کار کودکان، محکوم نمودن تبعیض و ستم علیه کارگران افغانی و دیگر کارگران مهاجر و دفاع از حقوق انسانی و شهروندی آنان، همچنین بر خواستهای مشخصی از جمله لغو حکم کارگران اخراجی، لغو قراردادهای موقت، عدم برسمیت شناسی حداقل دستمزد تعیین شده و مبارزه برای ا فزایش دستمزدها و آزادی فوری و بی قید و شرط همه فعالین کارگری پای می فشارند و به هر گونه سیاستهای جنگ طلبانه و جنایتکارانه دولتها اعتراض خواهند نمود.
اتحاد بین المللی ضمن تبریک اول ماه مه به همه کارگران جهان، حمایت خود را از مبارزات و مراسمهای مستقل کارگری به مناسبت روز جهانی کارگر در ایران اعلام داشته و به نوبه خود همواره تلاش خواهد کرد انعکاس دهنده مبارزات طبقه کارگر ایران در سطح بین المللی باشد.

اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران

http://www.etehadbinalmelali.com

۲۸ آوریل ۲۰۱۲