به: دبیرکل سازمان بین المللی کار
جناب آقای جوان سوماویا
با سلام
بدینوسیله به آگاهی می رساند از تاریخ ملاقات اعضاء و فعالین سندیکای کارگران شرکت واحد در آخرین مسافرت شما، که در هتل استقلال تهران انجام گرفت، تا به امروز شرایط فعالیت سندیکایی ما بسیار دشوارتر شده است به گونه ای که هم اکنون رئیس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد (آقای منصور اسالو) در زندان بوده و درخواست ما، اتحادیه های کارگری، حقوق بشری و بسیاری از سازمان ها و شخصیت ها برای آزادی ایشان پذیرفته نشده است. مکان فعالیت سندیکایی ما نیز از تاریخ ۱/۱۰/۱٣٨۴ پلمپ شده است. همچنین در بهمن ماه ۱٣٨۴ حدود سیصد و پنجاه نفر از کارگران به علت مظنون بودن به شرکت در اعتراض و اعتصاب صنفی از روز قبل از اعلام اعتراض و بسیاری دیگر قبل از ورود به محل کار توسط پلیس دستگیر و به زندان اوین انتقال یافتند. این کارگران بعد از تحمل زندان از پنج روز تا شصت روز، از زندان آزاد شدند. از این دستگیرشدگان شانزده نفر از اعضای هیات مدیره سندیکا در انتظار محاکمه در دادگاه انقلاب، به سر می برند. در جریان دستگیری سه نفر از همسران اعضای هیات مدیره نیز بازداشت و زندانی شدند. حدود یکصد و پنجاه نفر از کارگران پس از آزادی از زندان هنوز شاغل نگردیده و از دریافت هرگونه دستمزد و حقوقی محروم هستند. این دسته از کارگران و خانواده هایشان در شرایط بسیار بد اقتصادی و روحی روانی به سر می برند و آن گروه از کارگران زندانی که شاغل شده اند را مجبور به دادن تعهد به عدم همکاری با سندیکا نموده اند.
این اتفاقات در حالی صورت می گیرد که کشور ما بیش از پنجاه سال است عضو سازمان بین المللی کار است و اعلامیه جهانی حقوق بشر را بیش از سی سال است پذیرفته، نه تنها هیچ قانون ضدسندیکایی در ایران وجود ندارد بلکه اصل ۲۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران فعالیت سندیکایی را به عنوان حق مردم به رسمیت شناخته و تفاهم نامه ای با حضور مسئولان سازمان بین المللی کار و در جهت اجرای مقاوله نامه ٨۷ و حقوق سندیکایی در سال ۱٣٨٣ در وزارت کار جمهوری اسلامی ایران به امضا رسیده است.
آقای دبیرکل!
همان طوری که جنابعالی آگاهید، به دلیل نواقص جدی و عدم رعایت استاندارهای حقوق بنیادین کار به ویژه حق آزادی تشکیل سندیکاهای کارگری در قانون کار جمهوری اسلامی ایران و به دلیل تفاوت بنیادی قانون شوراهای اسلامی کار با مقررات و استاندارهای مذکور، گروه های کارگری اعزامی از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران به جلسات سالیانه سازمان بین المللی کار و دیگر مجامع مشابه، مطلقا نماینده ی واقعی جامعه ی کارگری ایران محسوب نمی گردند.
بنابر این از جنابعالی درخواست می گردد، از پذیرش گروه شوراهای اسلامی کار به عنوان نماینده ی جامعه ی کارگری جدا جلوگیری گردد و تا رعایت کامل مقررات و استانداردهای پذیرفته شده حقوق بین المللی کارگران این عدم پذیرش ادامه یابد.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۹/٣/۱٣٨۵